Momlife

Een van de eerste mooie lentedagen.

Plan: de stad in met mijn driemaandertje, beetje shoppen en genieten van mijn laatste dagen moederschapsrust. Terrasje doen in het zonnetje met een schattig slapend baby’tje in haar eerste bloemenjurkje. Momlife! En o ja, de ondertussen werkende medemens jaloers maken met een fotootje op de social media hoort er natuurlijk ook bij.

Strak plan!  

Of hoe het echt ging...

De stad in met mijn driemaandertje in haar eerste bloemenjurkje. Op een van de eerste zonnige dagen in april. Ik parkeer de auto en hijs de wandelwagen de koffer uit. Daarna de verzorgingstas, de draagmand en de baby niet vergeten. 

21 graden en het zweet breekt me al uit. 

Na enkele meters begint Lilie (bovenvermelde driemaander) te zeuren. 

Ze heeft vast honger, bedenk ik. Ik zoek een bankje waar ik haar even borstvoeding kan geven. Geklungel met een wegwaaiende tetradoek, om haar een beetje te beschermen tegen het zonlicht en ook discreet te kunnen voeden.

Even later weer de wandelwagen in en op naar de winkelstraat... Maar mevrouwtje heeft er duidelijk geen zin in. Ze zet het op een huilen, dit gaat na een kwartiertje over in krijsen. 

Enkele omstaanders tippen me “misschien heeft ze honger”. “Bedankt, maar ze heeft net gegeten.” Dit in tegenstelling tot mezelf. Ik blijf maar over en weer lopen in de winkelstraat, want van wandelen wordt ze normaal rustig en valt ze vast in slaap, denk ik met het lonkend terrasje in mijn achterhoofd. Een winkel binnengaan met een hysterisch huilende baby schuif ik nog even voor me uit. Na een dik half uur wandelen, zwakt het gehuil wat af en waag ik mij aan de eerste winkel. Maar we zijn nog geen 2 wandelwagenmeters binnen of hup daar gaat de keel weer open. Hmm, tussen de kleren neuzen met een krijsende baby op je arm en met je knie de wandelwagen voortduwend is niet zo praktisch. 

Ik verlaat dan maar de winkel, maar mijn kleine dametje blijft huilen. “Misschien krampjes zegt een omaatje goedbedoeld. “Ja zou kunnen”, glimlach ik (of probeer ik al glimlachend te zeggen, want na een uurtje ijsberen door de winkelstraat met een krijsende baby heb je het wel stilaan gehad. “Of ze heeft last van de warmte” probeert iemand anders die me op het voetpad ziet sukkelen om Lilie terug in haar wandelwagen te leggen. Nou ik hoop het niet, want deze zomer wordt het vast nog veel warmer.

"We zijn intussen meer dan een uur later en de kans op een fris glaasje op een zonnig terrasje zie ik zienderogen afnemen"

We zijn intussen meer dan een uur later en de kans op een fris glaasje op een zonnig terrasje zie ik zienderogen afnemen, want niets helpt om haar te troosten. Ook de dure rubberen fopspeen die ik zonet uit wanhoop in de plaatselijke babywinkel kocht, wil niet baten.

En met een wenertje de rust op dat geweldig gezellige terras gaan verstoren, zal me ook niet echt in dank afgenomen worden.

Dus loop ik met 1 hand de wandelwagen voortduwend en met Lilie over mijn arm hangend richting de auto. Bovenop de wandelwagen 2 jumbopakken luiers, tot zover het shoppen. 

Ik geef me gewonnen. Zo is er niets aan. 

"Ik besef weer waarom ik zo vaak online shop."

We zullen maar gewoon naar huis rijden en het terrasje voor een volgende keer bewaren... ergens in de zomer van 2019 of zo...

We komen aan aan de auto.

Het is stil. Ze slaapt.

Natuurlijk!!